درود بر لیلای عزیز؛
تو که می دانستی بازی با وطن، سوزش زخم های کهنه است؛ پس چرا راضی به یار کشی شدی؟! برای شِکوه گویا دیر است و نوبت من، تا سنگهای نمک، بر زخم کهنه ی دلم سائیده شود. به دیده ی منت می پذیرم، از دوست هر آنچه رسد نکوست که این درد را سالهاست به درمان نداده ام. آری من ادامه می دهم بازی تو را مختصر و تلخ تر؛ این بار واژه ی این روزها نامأنوس ِ "وطن" را، که ستون تق و لقم را بسیار لرزانده، واگویه می کنم؛ "وطن" این روزها یعنی کراک، تریاک، هروئین، کوکائین، یعنی بوی ادرار پیاده روها، مدفوع زیر گذرها، یعنی وجب به وجب این مملکت را توالت عمومی فرض کردن، یعنی شربت، قرص، دوا، یعنی ایران لهیده و خاک فرسوده و تاریخ ریده مال شده، یعنی سَُرنگ، ایدز، اعتیاد، فقر، فحشا، یعنی هوار، خود فروشی، دگر فروشی، کودک فروشی، زن فروشی، مادر فروشی، یعنی زن = صلواتی، یعنی اشک، سکوت، خفقان، تیغ، خون، جنین چرخ شده، نوزاد سر راهی، کودکان خیابانی، کولی سر چهارراه، جیب بُر اتوبوس، یعنی چادر، ریش، پشم، دروغ، جانماز آب کشیدن، یعنی خدای فراموش شده، امام زاده ی بی زائر، روزه ی نگرفته، ایمان نقض شده، یعنی دلواپسی، پوست و استخوان، سوء هاضمه، گرسنگی، یعنی فرار مغزها، متارکه، کودکان طلاق، یعنی تاریخ مصرف داشتن، انقراض انسانیت، یعنی فاجعه، زلزله، بم، رودبار، سیل، بمب، جنگ، شهید، اسیر، مفقودالاثر، جانباز، یعنی سقوط هواپیما، انفجار قطار، ریزش تونل، یعنی رسوایی، پررویی، سوسک، خر، شیرینی گل محمدی، قتلهای زنجیره ای، یعنی اخبار ساعت بیست و یک، برنامه ی نود، شبکه ی جام جم، سریالهای کشکی، سینمای الکی، موسیقی مبتذل غربی، یعنی قبرستان، گلزار شهدا، قطعه ی منافقین، گورستان خاوران، یعنی فحش خواهر مادر بچه های دبستانی، هتک حرمت استاد به شاگرد، شاگرد به استاد، یعنی مبارزه با بد حجابی، اراذل و اوباش، چاقو، قمه، دشنه، شمشیر، خشونت با خشونت، یعنی قاچاق کالا، دارو، انسان، کلیه، قلب، چشم، یعنی خودکشی با قرص برنج، توهم با ایکس، یعنی بنزین سهمیه بندی شده، ترافیک سرسام آور، یعنی گودالهای درون شهری، نداشتن حقوق شهروندی، زباله، بوی گند، موش، گربه، سگ، یعنی تفتیش عقاید، ترور شخصیت، شقیقه های خونین، یعنی بوی گلوله، باروت، سرب سوخته، یعنی انگشتان شکسته، ناخن های کشیده، زندان، شکنجه، اعدام، طناب، گیوتین، شلیک، دار، سنگسار، خودکشی، ترور، قتل، تجاوز، یعنی تبعیض فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، نژادی، شغلی، ظاهری، یعنی عرب زدگی تمام، یعنی استتار پشت بال کلاغ، یعنی وعده های رئیس جمهور، انتخابات مردمی، رأی چند میلیونی، جمهوری اسلامی، و... و با این همه یعنی دلهایی که برایمان می تپد، یعنی غزل خوانی شبهای بلند یلدا، یعنی آتش مقدس چهارشنبه ی آخر سال، یعنی سفره ی هفت سین، یعنی عینک پدر، یعنی بوی اسفند دود شده ی مادر، یعنی چارقد گلدار ننه جون، یعنی عصای شکسته ی آقا جون، یعنی رنگین کمان آخر اردیبهشت، یعنی بوی باران خورده ی خاک مقدس مادری، و در نهایت یعنی پرچم سه رنگ سبز و سفید و قرمز، یعنی "ایران" و چه دوستش می دارم این نام و این سرزمین را.
پی نوشت: نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند
بـــی ربــط: گفت و گو بسیار دلپذیر است، به ویژه زمانی که می خواهیم خود را نسبت به آن چه می گوییم، متقاعد کنیم.
پی نوشت: معرفت بدون استحاله، فرزانگی نیست.
پی نوشت: معمولاً مرگ باعث میشه آدم زندگیو بیشتر احساس کنه.
بی منظـور: در این زندگی هیچ کس قدیس نیست، این را قدیسه ها خوب می دانند.
پی نوشت: نمایش عقل هرگز کسل کننده نیست.
پی نوشت: در فقدان خدا، بلافاصله به یاد تو افتادم.
پی نوشت: ناگهان عشق / آفتاب وار / نقاب بر افکند...
یـــاد بــــود: باز هم حسین پناهی با من می گوید:
"هندسه تو زندگی، کندوی زنبور چشم آدمه!"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر