گفت ما را تو از خداوندی
هم خرد بخش و هم خردمندی!!!
بی مقدمه!
قرار بود درخت باشیم؛ سایه گستر... دریا؛ آبی و آرام... رود؛ صبور و جاری... ستاره؛ نورانی و مانا... عشق؛ زیبا و دست نیافتنی... گل؛ ترد و شکننده... قرار بود پروانه باشیم تا رسم پرواز بیاموزیم؛ انسان شدیم!!! فخر فروختیم و قد کشیدیم اما؛ سرمان به طاق آسمان اول هم نخورد... دستمان به ستاره نرسید... چشممان آبی نشد... روح مان ترد و شکننده نماند... تنمان سایه پهن نکرد... دلمان عشق نداشت... خوی مان صبوری نکرد... تنها زمین را آلودیم... خون ندادیم و خون خوردیم... جان ندادیم و جان گرفتیم... انسان؛ اشرفی که بی شرفی را شهره شهر شد... آبرو از خدا برد... جانی شد... آری!... من یک جانی ام!!! تو نیز!!! بی خود قیافه ی حق به جانب نگیر!... من و تو شبیه همیم... تنها... کاش آن تکه گوشت اضافی هم نبود تا اینچنین بر کوس رسوایی هم نمی زدیم. حیوان بودن (نامش چندان مهم نیست؛ اما هر چه حیوانتر بهتر) از بعضی انواع که نه؛ کلاً از انسان بودن بهتر است. دیشب؛ بوی شیر دهان و قرمه سبزی کله ی دخترک تا اینجا؛ همینجا که من اشرف بی شرف! نشسته ام؛ شامه نوازی کرد... کدام دخترک؟ فرقی نمی کند، جنسش هم مهم نیست، اصلاً گفتم که؛ من و تو شبیه همیم... دقت کن لطفاً؛ شبیه همیم!!! گله از شما نیست؛ از خود هم!!! گله از خالقیست که اندام را اینگونه طرح زد تا محک آبرو شود... که انسان لکه ننگ شرف! شود... برای همین است که حیوان بودن بهتر است... برای همین است که دیشب آرزویی محال کردم؛ کاش حیوان بود تا دخترکی حتی فاحشه که نه به تیغ، نه به تیر، نه به طناب؛ که به سنگ ذبح شود. خسته ام از بازی آب و جانماز، خسته ام از خدایی که می دانم و نمی دانم که هست؛ خسته ام از مردمی که خوبند و بدند؛ خسته ام از تکنولوژی، امکانات، از معلم و درس و کتاب که هیچ بر ما نیاموخت... عقل کوتوله ام دیگر قد نخواهد کشید... خسته ام... اگر قرار است غرق در این دنیای بی رحم و رسوا و نا امن و نا پاک و... بمانم؛ همان به که نادان بمانم... من آن دیوانه بودم که همه را عاقل می دانست؛ اما.... قلبمان جای خون، کثافت پمپاژ می کند؛ برای همین است که صدایش به گوش هیچ بنی بشری (شاید از انواع دیگر و در کرات دیگر) نمی رسد.... اینهمه را گفتم تا به اینجا برسم؛ وجدان که اینهمه از آن دم می زنیم، سوء تفاهمی بیش نیست که انسان (همان اشرف بی شرف!) با خودش پیدا می کند.
