جـمـعـــه‌هـــای بـــی‌نـفـس
طــــرح مـسـمـــــوم قـفـس
فـکــــر ســــرخ خــودکـشی
تــــــوی بــــــالیــــن هــوس
شـب پـنــج‌شنـبــه پـــریـــد
دخـتــــــرک رویــــــا نـــدیــد
خیـمـــه‌شـب‌بـــــاز فـقـیـــر
گـــــریـه‌هـاشـو سـر کشید
بی‌صــــــدا چهارشنبه شد
خـــنـــده‌کـش بــازی رو برد
آخـــــــــر قصـــــه‌ی شــــب
گـــرگــــه بـــره‌هــا رو خـورد
تا سه‌شنبه راهی نیست
رشــوه‌گیـــر نمـــره بیست
ســــــــردر هــــر سینمــــا
پــــر شده تـابلـوی ایـست
هـــــر دوشـنـبـــه‌ای بـــده
خـــــونـــه‌هـــا مـــاتـمکـده
مـنـجــی بــاتـوم به دست
بـــه ســــرم ضــــــربـه زده
کــــاش یکشنبــه‌هـا نبـود
زیــــــر گـــنــبـــد کبــــــــود
قـــهــــــرمــان کــــاغــــذی
غــــرق تشـویـق و ســرود
شنـبـــه وقـــت رفـتـنــــــه
شـکــل زشـت کـشـتـنــه
کــــــار جـــاودگـــر پـیــــــر
خـــاطــــــــره دزدیــدنـــــه
*دل ترانه‌ی محمدامین عابدین:
یک پست تأثیرگذار از صاحب وبلاگ ارتفاع شکوه‌ناک فروتنی (لاله حسن پور) و صدای فرهاد در حین اجرای ترانه هفته خاكستري سروده شهیار قنبری که در گوشم زمزمه می‌کند مرا می‌برد تا ترانه ای که نرم نرمک زیر پوستم لانه می‌کند. ازخودم می‌پرسم چرا هنوز دردهای مشترک وجود دارد و کوله‌بار سفرم پر از زخم‌های کهنه‌ای است که میراث گذشتگانم است. هفته را برعکس می‌کنم و از جمعه به شنبه بر می‌گردم تا ترانه، از حیث شکل و محتوا، ترانه‌ی خودم و هم نسلانم باشد. خانم‌ها و آقایان محترم، این یک مانیفست است ولی مزه بادام تلخ می‌دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر