گمانمان آن بود
روزی اگر انسانیّت بمیرد
چوبه های دار آویخته در خیابانها
درختانی خواهند شد
پُر از شاخه های کهنسال تازیانه های استبداد.
امروز
محضر تاریخ
پُر است از اسناد خوف انگیز تهاجم
ریشه ی خشکیده را اما
قطره اشکی بس
تا جوانه ای شود
بر شاخه های پوسیده ی انسانیّت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر