در تندباد حادثه، من تقاضای رفتن دارم و تو تقلای ماندن. تو چه اصرار داری بر شکوه گل واژه های تبر زده و من چه انکار! کلماتم را تکراری انگاشته و سکوتم را بی شکیبی! در این میان، مرا سکوتی عظیم فرا گرفته از ناتوانی در مقابله ای سخت دشوار! آینه مقابل آینه! سرمازده از تشعشع انوار به رقص در آمده سپید، تلنگر های مدام و کج خیالی های طویل. تو در کانون و من به حول محوری بی بن بست، شعاع ثابت، حرکات موزون و بی وقفه، بی نظیر و تماشایی! تو نشسته بر سریر و من به زانو در آمده! تو به وجد و من به عجز! تو آن بالا و من این پایین! تو خدایی می کنی و من بندگی...!!!
skip to main |
skip to sidebar
درباره من
- wild Tulip
- آورده ی بی گاه باران های شمالی منم. رفته ی از هوش هر گریه در این هوا، از خوی و موی و روی تو... حالی؛ حالی به حالی منم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر