ساعت شنی به رف
سالها خفته
شعاع ارغوانی لبت
کجاست تا باز گویمش
درد اینمه ناشکیبایی
بستر رود را
سراب میبیند
و زلالش را
به خواب میبرد
لالایی شکوفه های نشکفته ی گیلاس
جیرجیرکهایت را رها کن
تا قحطی کلام
گلویشان را پاره پاره نکرده
بیا
بنشین
و ببین
اینهمه سرما را باد
تا ناکجا آباد
سگ لرز خواهد زد
غنچه ی دستهایت که بشکفد
خط به خط
برایت معنا می شود اینها
طاقت فراغت
ماه ها در رگهایش تزریق شد
تا به خوابت
آرام، آرام
رها شود.
هنوز دستی
به غبار روبی ساز کوبه ای صورتش
نیامده
مادر طفلهای به دنیا نیامده ات
به عزای خویش نشسته
خویشتن داری اش
عجبا!
رها شده در خویش
در تو
شنهای ساعت خفته اش را
دانه دانه دانه
لحظه شمار می کند
حکایت آوار است
بر صلابت زنانه
گریبان چاک
می زند فریاد؛
آی!
اهالی سرزمین های همین نزدیکی
زنبیل من اینجاست!
بازت بگویم
که چرا سرخ مانده؟
مرداد و مرداد و مرداد
آفتاب و آفتاب و آفتاب
بر فراز قله های البرز
رو به دریاچه ی کاسی
سر سپرده به انار
به پدر
مادر
عشق!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر